„Fá­tækt er sóun á hæfi­leik­um“

„Rík­is­valdið og auðmenn eru að skipta eign­um þjóðfé­lags­ins á milli sín.“

„Útrým­um fá­tækt. Þá myndu hinir efnam­inni öðlast þann styrk sem fjár­magn­inu fylg­ir og öðlast virk­ari hlut­deild í völd­um í þjóðfé­lag­inu. Þá myndi lít­il­magn­inn fá virk­ari hlut­deild í völd­um þjóðfé­lags­ins. Meiri jöfnuður myndi leysa úr læðingi hæfi­leika manna og stór­auðga þjóðfé­lagið. Fá­tækt er sóun á hæfi­leik­um.“

Það er Jóhann J. Ólafsson, fyrrum stórkaupmaður, sem skrifar þetta og Mogginn birti.

Jóhann hefur áhyggjur af misskiptingunni:

„Þetta leiðir af sér þá al­var­legu og um­hugs­un­ar­verðu stöðu að um 70% al­menn­ings ráða aðeins yfir 5% af þjóðarauðinum. Samt borga þessi 70% þjóðar­inn­ar stærsta hluta skatt­anna. Ég tel að þetta verði að breyt­ast,“ skrifar og svo þetta: „Rík­is­valdið og auðmenn eru að skipta eign­um þjóðfé­lags­ins á milli sín.“

Síðan kemur Jóhann með tillögu:

„Hvernig væri því að skila nú hluta af þessu fjár­magni okk­ar allra úr hönd­um hins op­in­bera, hinna fáu ráðamanna, aft­ur til fjöld­ans – venju­legra ein­stak­linga? Og gera það í öf­ugu hlut­falli við efni hvers og eins – þeir efnam­inni fái hærri hlut – svo að bilið milli ríkra og fá­tækra stytt­ist – og þar með verði dregið til muna úr fá­tækt – henni að mestu út­rýmt.

Íslend­ing­ar eru fá­menn, eins­leit þjóð í stóru landi. Við slík­ar aðstæður er fá­tækt skipu­lags­leysi, mein­loka og klaufaskaði. Of­gnótt ætti miklu frem­ur að vera vandi sem er miklu skemmti­legri og viðráðan­legra úr­lausn­ar­efni.“