Verkfall er almennt ekki fagnaðarefni. – Konur sem hafa ekki átt einn einasta málsvara.
Sigurjón Magnús Egilsson skrifar:
Mikið fagna ég með Sólveigu Önnu að hótelþernur skuli komnar í verkfall. Og einmitt í dag. Innan við tíu prósent þeirra eru íslenskar. Hinar eru erlendar konur. Konur sem hafa ekki átt einn einasta málsvara. Allt þar til Sólveig Anna birtist þeim. Kjörkuð, skilningsrík og tilbúin til að berjast fyrir þeirra hönd.
Oft hefur verið ástæða til að gagnrýna Moggann. Í dag birtir Mogginn vandaða fréttaskýringu eftir Helga Bjarnason, þann fína blaðamann. Vinnuaðstaða þessara kvenna er greinilega oft mjög ábótavant. Og það sem verra er að langflestar þeirra óttast yfirmenn sína. Þeim er sýndur yfirgangur og hroki. Mannvonska.
Í fréttaskýringu Helga segir, sem dæmi: „Vinnueftirlitið hefur gefið stjórnendum hótela 239 tímasett fyrirmæli um úrbætur sem varða heilsu og öryggi starfsfólks við hótelþrif.“ Nú má spyrja, hvað er að fólki.
Skoðum betur: „Telur Vinnueftirlitið mikilvægt að grípa til aðgerða og bæta vinnuaðstæður áður en starfsfólkið verður fyrir heilsutjóni. Vakin er athygli á því að meirihluti starfsfólksins er konur af erlendum uppruna og þær séu einn viðkvæmasti hópurinn á íslenskum vinnumarkaði. Vert sé að huga sérstaklega að forvörnum og stuðningi við þann hóp.“
Látum þetta duga úr fréttaskýringunni. Þetta dugar til að skilja að víða er allt í kaldakoli.
Verkfall er almennt ekki fagnaðarefni. En í dag er það það. Að gefa þessum konum, má ekki bara segja þrælum, rödd og draga kjör þeirra og aðstæður fram í sviðsljósið er sannkallað fagnaðarefni.
Hóteleigendur kvarta og segja meira að segja að þeir hafi þegar orðið fyrir peningalegum skaða vegna verkfalls. Sem betur fer. Þeir fá þá að sjá hversu þýðingarmiklar konurnar, sem margir þeirra koma kvikindislega fram við, eru.
Það ber að þakka Sólveigu Önnu og styðja hana og hótelþernurnar í löngu tímabærri baráttu, ekki bara fyrir betri kjörum. Líka fyrir mannvirðingum.
Þessi skýringarmynd fylgir með fínni fréttaskýringu í Mogganum í dag:
