Sólveig Anna Jónsdóttir skrifaði:

Í dag heimsótti ég einn af leikskólum Reykjavíkurborgar. Frábær fundur með frábærum félagsmönnum Eflingar.

Ein af konunum á fundinum sagði frá því að hafa meira og minna starfað á leikskóla í borginni síðan að hún var 17 ára. Hún er núna 45 ára. Hún hefur heilsu sinnar vegna minnkað við sig vinnu og vinnur í 7 tíma á dag. Hún fær fyrir það rúmlega 250.000 krónur inn á reikninginn sinn, eftir að hafa staðið skil á sköttum og gjöldum. Hún er í leiguhúsnæði og borgar fyrir það 240.000 á mánuði.

Ég veit að sumum finnst ég eins og gömul plata en mér er alveg sama. Í hvert einasta skipti sem ég heyri af svona efnahagslegum glæp langar mig að öskra. Öskra af reiði yfir arðráninu, kvenhatrinu, níðingsskapnum.

Á sama tíma og þetta eru lífsskilyrðin og kjörin sem þeim sem gæta barna samfélagsins er boðið upp á er borgarstjóri með rétt tæpar 2 milljónir á mánuði í laun. Karlinn sem trónir á toppi valdapýramídans í borginni fær risastóra summu af peningum um hver einustu mánaðamót á meðan að konan í skemmtilegustu borg í heimi, höfuðborg kvennaparadísarinnar á 10.000 krónur eftir þegar að hún er búin að borga leiguna á leigumarkaðnum sem var afhentur flottu peningastrákunum okkar. Hvernig getur nokkur manneskja reynt að telja sjálfri sér trú um að þetta sé eðlilegt eða þolanlegt ástand?