„Enn einn brilljant leiðarinn frá Þórði Snæ um þá menn sem kalla sig blaðamenn, en eru ekkert annað en erindrekar eigin hagsmuna eða hagsmuna pólitískrar og efnahagslegrar yfirstéttar. Þessir slúðrarar eru Andrés Magnússon ritstjórnarfulltrúi á Morgunblaðinu, Hörður Ægisson viðskiptaritstjóri á Fréttablaðinu og Stefán Einar Stefánsson viðskiptaritstjóri á Morgunblaðinu,“ skrifar Þór Saari.
„Þessi menn eru einhvers konar kúkar íslenskrar fjölmiðlunar og blaðamannastéttinni til skammar. Eða eins og Þórður Snær segir: „Afstaða þessara þriggja manna til frétta um mögulega hagsmunaárekstra, sem byggja á upplýsingum sem stjórnvöld hafa nýverið beitt sér fyrir að verði gerðar opinberar til að auka gagnsæi í samfélagi og vonandi auka traust, er að segja að umfjöllunin sé til þess fallin að gera andlag hennar tortryggilegt. Að verið sé að ráðast á hann. Að sannleikur séu dylgjur. Ekki ein athugasemd þeirra snýst um að eitthvað sé efnislega rangt. Þeir vilja bara ekki að fréttir af hlutabréfaeign viðskiptaritstjóra sem fjallar ítrekað um félögin sem hann á hlutabréf í séu sagðar. . . .Það sem kristallast í afstöðu þeirra er að á Íslandi er ótrúlegt þolgæði fyrir tækifærismennsku, valdabaráttu og prinsippleysi. Í forgrunni eru engar hugsjónir, engar stórar hugmyndir um betra samfélag eða fagleg heilindi, bara hagsmunabarátta þar sem allt má til að græða meiri peninga eða ná til sín meiri áhrifum. Engin önnur viðmið eru viðurkennd eða umborin.“
Svona menn eru óværa í íslensku samfélagi og skaðlegir því opna samfélagi sem þarf að þrífast í lýðræðisríki. Ég skora á vinnufélaga þeirra og yfirmenn að finna þeim önnur verkefni, þeir væru til dæmis fínir aðstoðarmenn Lúkasjenkós í Hvíta-Rússlandi. Á þessum fjölmiðlum vinnur margt (eða alla vega eitthvað) siðmenntað fólk, því fólki er engin þörf á að umbera þessa menn,“ skrifar Þór Saari.