Eru atvinnurekendur óvinir launafólks?

Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir vill ólm skipa sér í vörnina gegn sanngjörnum kröfum launþega um að laun þeirra dugi til framfærslu. Áslaug Arna sparar sig hvergi. „Einn af þeim frös­um sem við höf­um fengið að heyra mikið af á und­an­förn­um miss­er­um er að at­vinnu­rek­end­ur séu óvin­ir launa­manna,“ skrifar hún í Moggagrein.

Enn eru atvinnurekendur óvinir launamanna? Svarið er ekki einfalt. Sumir þeirra og aðrir ekki. Eðlilega.

Hjalti Tómasson, sem starfar við vinnustaðaeftirlit, hefur sagt að framkoma sumra atvinnurekenda á Íslandi sé með því versta, ef ekki það versta sem hann hefur heyrt um. Hjalti sagði algengt að erlendum starfsmönnum séu greidd lægri laun en ber að gera og oftast er greitt með peningum, ekki í gegnum banka. Ekkert sé gert til að tryggja réttarstöðu starfsmanna.

Eðlilega á þetta ekki við um alla atvinnurekendur. Eðlilega. Hinir eru bara allt of margir. Það er málið. Gegn því þarf að berjast.

Skynsama fólkið

„Skyn­sömu fólki má vera ljóst að kröf­ur há­vær­ustu verka­lýðsfé­lag­anna eru ekki bara óraun­hæf­ar og óskyn­sam­leg­ar, held­ur með öllu ábyrgðarlaus­ar og aðeins til þess falln­ar að búa til fals­von­ir,“ skrifar þingmaðurinn.

„Sem bet­ur fer þekkja marg­ir vel til mála og geta tek­ist á við óskyn­sem­ina með efn­is­leg­um og mál­efna­leg­um hætti. Það hafa að vísu ekki all­ir jafn digra sjóði og stétt­ar­fé­lög­in hafa en við skul­um vona að skyn­sem­in hafi yf­ir­hönd­ina, sem trygg­ir launa­fólki betri lífs­kjör – stöðug­leika og auk­inn kaup­mátt.“

Nauðsynlegt að spyrna við fótum?

„Einn af þeim frös­um sem við höf­um fengið að heyra mikið af á und­an­förn­um miss­er­um er að at­vinnu­rek­end­ur séu óvin­ir launa­manna. Ekk­ert gæti verið fjær sanni. Hvor­ir um sig geta ekki lifað án hinna. Það er sam­eig­in­leg­ur hag­ur at­vinnu­rek­enda og launa­fólks að vel gangi í rekstri. Bætt­ur hag­ur launa­fólks er bætt­ur hag­ur fyr­ir­tækj­anna og öf­ugt,“ skrifar Áslaug Arna og bætir við.

„Hug­mynda­fræði sósí­al­ista sem nú hafa hæst í aðdrag­anda kjara­samn­inga er hug­mynda­fræði sem bygg­ist á og sæk­ir nær­ingu í sundrungu. Henni er ætlað að reka fleyg, ekki aðeins milli at­vinnu­rek­enda og launa­fólks held­ur einnig milli stétta. Sag­an kenn­ir okk­ur hvaða af­leiðing­ar það hef­ur. Fyr­ir launa­fólk, ekki síður en eig­end­ur fyr­ir­tækja, er nauðsyn­legt að spyrna við fót­um.“

Eflaust getur hvert og eitt okkar efast um að þessi orð séu sett fram af fullri alvöru, kannski alls ekki. Verkalýðshreyfingin hefur trúlega sjaldan verið eins samtaka og nú. Þar er ekki sundrung. Verkefnið er ærið. Það þarf að berjast, já berjast, gegn skattamismuni stéttanna, það þarf að tryggja að fólki dugi að vera í einni vinnu til að geta dregið fram lífið.

Kannski má segja að þeir Íslendingar sem berjast gegn þessu öllu geti talist vera óvinir launamanna.