„Ég skil ekki hvernig stjórnvöldum getur þótt það góð ráðstöfun ríkisfjármuna í heilbrigðiskerfinu okkar að lækka komugjöld á alla óháð efnahag á sama tíma og fjárskortur í kerfinu veldur því að það er ekki hægt að bjóða heilabiluðum upp á eðlilega og nauðsynlega þjónustu,“ þannig skrifar Hanna Katrín Friðriksson.
Á meðfylgjandi fréttasíðu Morgunblaðsins í dag eru tvær fréttir sem kannski láta ekki mikið yfir sér. Annars vegar um að allar dagdeildir heilabilaðra á landinu verði lokaðar yfir jól og áramót. ,,Við gætum gert svo miklu betur ef við hefðum meira fjármagn,” er haft eftir Hrönn Ljótsdóttur, forstöðukonu Hrafnistu Ísafoldar í Garðabæ. Um sé að ræða mikilvægt og hlutfallslega ódýrt úrræði sem styðji við áframhaldandi búsetu heilabilaðra á eigin vegum. Og Hrönn segir: ,,Það er því einkennileg og ómarkviss forgangsröðun hjá stjórnvöldum að draga úr fjármagni til rekstrarins.”
Talandi um forgangsröðun:
Hin fréttin á síðunni er um að um áramótin verða almenn komugjöld lækkuð úr 1.200 kr. í 700 kr. Kostnaður við þá ráðstöfun er rúmur milljarður kr. Í fréttum er haft eftir Svandísi Svavarsdóttur, heilbrigðisráðherra, að lækkunin sé afgerandi þáttur í því að jafna aðgengi fólks að heilbrigðisþjónustu og sporna við heilsufarslegum ójöfnuði af félagslegum og fjárhagslegum ástæðum.
Ég er sammála um markmiðin hér, en algjörlega ósammála leið ráðherrans, eins og svo oft áður. Ég skil einfaldlega ekki hvernig það getur þótt góð hugmynd að lækka komugjöld á alla, óháð getu (og vilja) til að greiða, á sama tíma og önnur mikilvæg þjónusta er ekki í boði vegna fjárskorts. Hvaða aðgengi er verið að jafna hér? Hvernig spornar þetta við heilsufarslegum ójöfnuði? Á hvaða hátt er þetta skynsamlegt? Hvar liggja almannahagsmunir?