Eigum við að skila launahækkununum?

„Við svo búið eru kjara­skerðing­ar óumflýj­an­leg­ar; þær eru þegar hafn­ar. Valið snýst um að leggja þær tíma­bundið á sig til þess að ná tök­um á verðbólgu og auka kaup­mátt­inn aft­ur eða að láta kaup­mátt­inn brenna upp á verðbólgu­báli stjórn­laust án fyr­ir­sjá­an­legs enda.

Það er þess vegna sem all­ir verða að leggj­ast á árar með Seðlabank­an­um við að ráða niður­lög­um verðbólg­unn­ar. Líkt og í þjóðarsátt­inni má eng­inn sker­ast úr leik.“

Svona endar seðlabankastjórinn fyrrverandi leiðarann sinn í dag. Sá gengur í takt við Ásgeir Jónsson og Bjarna Benediktsson, efnahagsráðherra þjóðarinnar.

Augnabliki síðar erum við flatreka í fjöru okurs og vangetu ráðafólks.

Verður næsta skref að launafólk skili til baka þeim launahækkunum sem þó hefur tekist að ná, og fá. Alltaf er þetta sami söngurinn. Skuldinni er skellt á launafólk. Enn og aftur. Aftur og enn.

Við segjum nei takk. Nær er að skipta út þeim sem fara með völdin. Þeim sem hafa keyrt áfram með þeim afleiðingum sem við okkur blasa. Þeim sem sögðu, þegar hentaði, að hér væri búið að finna upp lágvaxtakerfi.

Augnabliki síðar erum við flatreka í fjöru okurs og vangetu ráðafólks. Fólk verður að bregðast við og berja þennan ósóma af sér. Skila skuldaskömminni til vanhæfs stjórnmálafólks og embættismanna. Sem fyrst.

Skýr merki eru um að Bjarni Benediktsson sé á útleið. Vangeta hans og áhugaleysi er áberandi. Við það kveiknar smátíra um betri hag. Þjóðin á eftir að vinda ofan af skafli vandamála sem hefur safnast saman á liðnum árum.