„Ég er ekki að hlaupast undan merkjum“

Á Vísi í dag er sagt frá því að yfirlýsing mín um ástæður afsagnar minnar úr stöðu formanns Eflingar hafi „hleypt illu blóði í marga starfsmenn stéttarfélagsins“. Samkvæmt heimildum fréttastofu Vísis fannst starfsfólki að ég hafi gefið „opið skotleyfi“ á það með því að segja satt frá aðdraganda og ástæðum afsagnar minnar.

Þessi orð fengu mig til að hugsa um atburði sem gerðust á vinnustaðnum fyrir ríflega tveimur vikum. Þá gerðist það að ég var beðin að koma á fund þar sem mér var tilkynnt um að einn af karlkyns starfsmönnum skrifstofu Eflingar hefði lýst því yfir við annan starfsmann að hann væri mjög reiður út í mig og væri að hugsa um að fara heim til mín og vinna mér þar skaða sem ekki var lýst nánar en voru augljóslega einhvers konar ofbeldi.

Hann lét fylgja sögunni, þegar hann lýsti ofbeldishótunum sínum gegn mér, að hann hefði í tvö ár rispað bíl manns sem honum var illa við. Það sannaði að honum væri alvara og að hann væri fær um að fremja glæp. Hann bætti því við, að hann hefði ekki áhyggjur af að verða dæmdur í fangelsi vegna þess sem hann kynni gera mér, af því að jafnvel þó að hann yrði dæmdur þá þyrfti hann aldrei að sitja inni, þar sem hann væri með hreint sakavottorð.

Ég verð sjálf sögð vera vandmálið.

Mér er ekki kunnugt um að hafa gert nokkuð á hlut þessa manns, en mér hefur þó skilist að hann sé óánægður með að annar starfsmaður fékk stöðuhækkun sem hann taldi sig eiga rétt á. Það er alvitað að hann er náinn fyrrum stjórnendum á skrifstofu Eflingar, þeim sömu sem hafa á síðastliðnum árum farið fram með endalausar lygar, hótanir um dómsmál og óhróður gegn mér, í fjölmiðlum og víðar.

Þetta dæmi, sem er staðfest með skriflegum vitnisburði sem liggur inni hjá mannauðsstjóra skrifstofu Eflingar, er aðeins eitt af mörgum um það ofstæki og þá heift sem þótt hefur eðlilegt að ég sitji undir af hálfu starfsfólks Eflingar frá þeim degi sem ég var kosin sem formaður Eflingar.

Eins og vanalega þá veit ég að ég verð nú sökuð um lygar, og beðin um sönnunargögn sem aldrei verða nógu marktæk. Ég verð sjálf sögð vera vandmálið. Ég stundi ógnarstjórn og gangi um með aftökulista. Skelli jafnvel hurðum, svo fast að starfsfólk Eflingar óttist mig og þurfi sérstaka vernd. Það mun ekki skipta neinu þótt ég hafi tilkynnt um málið til lögreglu. Það mun ekki skipta máli þótt að starfsmenn á vinnustaðnum viti af og hafi rætt sín á milli um þessa uppákomu. Þeir munu eflaust ekki kannast lengur við neitt.

Á föstudaginn ávarpaði ég starfsfólk Eflingar. Ég vildi spyrja þau hvort þau gætu hugsað sér að afstýra neikvæðri umfjöllun um vinnustaðinn, koma í veg fyrir enn eina rógsherferðina um mig og minnka skaða fyrir baráttu félagsmanna okkar. Þetta hefðu þau getað gert með því að bera til baka ofstækisfull orð úr dómgreindarlausri ályktun trúnaðarmanna frá því í sumar sem stjórnarmaður hefur séð sig knúinn að vekja athygli fjölmiðla á. Að bera til baka ásakanir um að ég stundaði ógnarstjórn og aftökur. Svarið var nei, starfsfólk Eflingar telur mjög brýnt og nauðsynlegt að ég sitji áfram undir óleiðréttum ásökunum um allt þetta.

Ég hef tekið mína ákvörðun og við hana stend ég.

Í salnum sat starfsmaðurinn, sem sjálfur varð vitni að ofbeldishótunum í minn garð frá þessum samstarfsmanni okkar, og sem hefur sagt frá uppákomunni við nokkra aðra starfsmenn. Í salnum sátu einnig fleiri úr hópi þeirra sem hafa fengið vitneskju um hótunina, til dæmis trúnaðarmaður vinnustaðarins, sá sami og gengið hefur harðast fram í glórulausum ásökunum gegn mér og kröfum um að vinnustaðafundum verði snúið upp í réttarhöld yfir glæpum mínum.

Ég var ekki á fundinum. Ég veit því ekki hvort einhver fundarmanna sem hafði vitneskju um rétt svo tveggja vikna gamlar ofbeldishótanirnar gegn mér hafi rétt upp hönd, spurt ef til vill spurninga, velt því ef til vill upp hvort komið væri gott af „opnu skotleyfi“ á mig? Það veit ég ekki, en ég veit hver niðurstaðan var af fundinum.

Ég hef tekið mína ákvörðun og við hana stend ég. Ég er ekki að hlaupast undan merkjum. Ég er einungis að viðurkenna fyrir sjálfri mér og öðrum hverjar takmarkanir mínar sem manneskju eru, þegar fólk sem ég þarf að geta treyst hefur lýst sig reiðubúið að svipta mig ærunni opinberlega en stendur þögult hjá á meðan ég er sjálf beitt ofbeldi fyrir framan augun á þeim.

Ég legg til að við, undirokað fólk af stétt verka- og láglaunafólks, stöndum saman. Ég hvet til þess að við áttum okkur á því að heimurinn sem við lifum í er skakkur, viðsnúinn, bjagaður. Í þessari skekkju hallar alltaf á okkur. Að átta sig á því er fyrsta skrefið. Svo fikrum við okkur áfram saman, eitt skref í einu, stöppum stálinu hvert í annað, vinnum fyrst lítinn sigur, svo annan lítinn og svo stóran. Óhjákvæmilega getum við þurft að stíga skref til baka líka – það er erfitt – en við getum barist áfram og gert þennan skakka heim réttan.