Dýr afleikur ríkisstjórnar Framsóknar og Sjálfstæðisflokks 2003 og Bjarni sagði já
Oddný Harðardóttir:
Það mun augljóslega draga úr trausti og trúverðugleika íslenska ríkisins. Fleiri orð um traust og trúverðugleika hæstvirts fjármálaráðherra eru óþörf.
Það var okkur dýrkeypt að Framsókn og Sjálfstæðisflokkurinn færu saman í ríkisstjórn árið 2003. Sjálfstæðisflokkurinn vildi halda völdum og studdi Framsókn í húsnæðismálum með stórkostlegum afleik. Einn af þeim sem samþykkti afleikinn í þingsal árið 2004 var hæstvirtur fjármálaráðherra. Sömu flokkar höfðu skömmu áður einkavætt bankakerfið sem hrundi í október 2008 með tilheyrandi verðbólgu, gengisfalli, atvinnumissi, kaupmáttarrýrnun, eignatilfærslu og miklu tjóni fyrir almenning. Umræðan hér í dag er um traust og trúverðugleika íslenska ríkisins á fjármálamörkuðum. Því fylgir traust og trúverðugleiki hæstvirts fjármálaráðherra — og hvernig er því háttað?
Í fyrsta lagi skulum við líta tíu ár aftur í tímann. Í skýrslu rannsóknarnefndar um Íbúðalánasjóð, sem birt var sumarið 2013, segir skýrt um afleikinn, með leyfi forseta: „Þessi vegferð endaði illa og varð þjóðinni dýrkeypt.“ Árið 2013 lá þetta allt fyrir en hæstv. fjármálaráðherra svaf á verðinum.
Í öðru lagi liggur fyrir lögfræðiálit sem segir að áform ráðherrans í þessu máli séu brot á einkaréttarákvæði stjórnarskrárinnar. Ekki eykur það traustið á ráðherranum eða fyrirætlunum hans.
Og meðal vondu kröfuhafanna, sem fjármálaráðherra talar hér um, er Styrktarsjóður hjartveikra barna.
Í þriðja lagi er talað um að áform þessa sama ráðherra muni leiða til afar kostnaðarsamra dómsmála á hendur ríkisins, sem sagt á hendur almennings.
Í fjórða lagi segja allir lífeyrissjóðirnir að áform ráðherrans muni leiða til tugmilljarða króna tjóns fyrir almenning í landinu vegna tapaða lífeyrisréttinda. Og meðal vondu kröfuhafanna, sem hæstvirtur fjármálaráðherra talar hér um, er Styrktarsjóður hjartveikra barna.
Sá ráðherra sem nú þarf að svara umboðsmanni Alþingis vegna sölu á hlut í Íslandsbanka til útvalinna leggur til að íslenska ríkið gangi á bak orða sinna og standi ekki við gerða samninga. Það mun augljóslega draga úr trausti og trúverðugleika íslenska ríkisins. Fleiri orð um traust og trúverðugleika hæstvirts fjármálaráðherra eru óþörf.
