„Lenti í því óláni á dögunum, að snúa mig á hné. Ég vissi nú ekki einu sinni að það væri hægt. Var öll að koma til þegar ég fékk aftur áfall á hnéð og endaði með að þurfa að leita læknis vegna þessa,“ skrifar Inga Sæland.
„Þá kom að hinu margumtalaða heilbrigðiskerfi. Þar sem ég er nú frekar hvatvís kona ákvað ég að græja þetta allt í einum hvelli með því að koma mér til bæklunarlæknis og fá bót meina minna milliliðalaust, sem allra fyrst. Þá upphófst þvílíka hringavitleysan. Hringdi í Orkuhúsið en þar var mér tjáð að ég þyrfti að fá tilvísun annars læknis til að hitta bæklunarlækninn. Ég dreif í því að hafa samband við heilsugæsluna þar sem mér var eindregið ráðlagt í ljósi þess hversu fótafúin ég var, að drífa mig beint á bráðamóttökuna þar sem ég fengi alla þjónustu strax. Auðvitað fór ég að ráðum læknisins og beið þar um tíma þar til indæli læknirinn Hildur tók á móti mér. Hún potaði eitthvað i auma svæðið og var snögg að tjá mér að ég þyrfti að fara í segulómun . Sennilega trosnað liðband eða blæðing, eða slitið eða eða eða bara eitthvað. Ég þakkaði henni kærlega fyrir. Þá kom rúsínan í pylsuendanum.
„Þú verður að fara á heilsugæsluna til að fá uppáskrifað í segulómun.“
Ég hváði og spurði hvort hún gæti ekki bara skrifað upp á það sem hún sem læknir væri að ráðleggja mér að gera. Svarið var einfalt NEI. Ég átti sem sagt að fara AFTUR á heilsugæsluna til að fá beiðni um þessa ómskoðun.“
„Ef þetta er ekki hringavitleysa þá veit ég ekki hvað. Orkuhús –heilsugæsla –slysó – heilsugæsla og loks það sem að var stefnt – segulómun sem ég er sannfærð um að endar með speglun á hnénu. Þetta reynir ekki síður á þolrifin en umferðarteppan í borginni á álagstíma.“
„p.s það sem verra er, ég er enn að drepast í hnénu.“