Ég er sorgmædd yfir hinu einbeitta áhugaleysi sem ávallt mætir konunum sem gæta barnanna okkar.
Sólveig Anna Jónsdóttir skrifar:
Engar álagsgreiðslur og ekki forgangur í bólusetningar. Bara endalausar kröfur um meiri vinnu undir meira álagi.
Ég hef unnið á leikskóla og ég veit hvað það veldur miklu uppnámi þegar óboðnir gestir eins og lús og njálgur troða sér inn í leikskólalífið. Einn veturinn upplifðum við njálgs-faraldur, ógeðið kom aftur og aftur; við gerðum ekkert annað en að sótthreinsa og þrífa og passa upp á hreinlætið hjá börnunum. Þurftum að taka leikföng úr umferð, og í hvíld hættum við að nota kodda, lök og teppi á dýnurnar til að draga úr smithættu. Þetta tók ótrúlega mikið á. Endalaus aukaverkefni ofan á öll þau verkefni sem við gátum auðvitað ekkert sleppt. Bara hlupum hraðar, unnum meira. Fyrir nákvæmlega sömu skíta-launin. Við reyndum að eiga samtal um það hrikalega aukaálag sem fylgir svona utanaðkomandi ömurleguheitum við borgina í samningaviðræðunum, aukaálagið sem lendir á umönnunar-konunum sem gæta barna samfélagsins og annast gamalt fólk. Við töluðum um að við vildum fá inn „njálgs-álag“ til að ná að grína svolítið í þeim klikkuðu aðstæðum sem þessar samningaviðræður sannarlega voru. Ég get sagt ykkur að það var ENGINN áhugi á að eiga þetta samtal við okkur.
Og nú eru umönnunar-manneskjur þessa samfélags, láglaunakonurnar okkar, búnar að standa vaktina svona lengi í þessum hrikalega faraldri. Búnar að sinna sínum skyldum af ótrúlegri skyldurækni. Búnar að hólfaskipta og nándartakmarka og svo framvegis endalaust. Inn í vinnuástandi sem var eitt það mest álagsvaldandi á landinu áður en Covid kom í óboðna heimsókn.
Fólk er neytt til að leggja sjálft sig í hættu. Ómissandi starfsfólk sem hefur EKKERT VAL um að vinna heima. Ómissandi láglaunakonur. Og enginn sér sóma sinn í því að senda þeim þá virðingar-kveðju sem álagsgreiðsla sannarlega væri.
Ég er sorgmædd yfir hinu einbeitta áhugaleysi sem ávallt mætir konunum sem gæta barnanna okkar. Djöfull er það ömurlegt. Og til skammar fyrir samfélagið okkar.