„Fréttir bárust af því á dögunum að íslenskt fyrirtæki hefði á erlendri grundu orðið uppvíst að meintum lögbrotum. Sögð var saga spillingar, mútubrota og peningaþvættis sem náði þvert yfir landamæri margra landa. Miðpunkturinn reyndist fátæk þjóð Namibíumanna sem virðast ef rétt reynist hafa orðið af arðbærri nýtingu fiskveiðiauðlindar sinnar sem við Íslendingar höfðum áður aðstoðað þau við að ná tökum á með öflugu fiskveiðistjórnunarkerfi,“ þannig byrjar Moggagrein eftir Bryndísi Haraldsdóttur, þingmann Sjálfstæðisflokksins.
Merkilegt er að Bryndís forðist að nefna Samherja á nafn. Má það ekki? Hvers vegna skil ég ekki. Síðar í greinin stingur Bryndís fæti niður í fen afneitunarinnar.
„Þá verður að varast að tala ekki Ísland almennt niður á alþjóðavettvangi, kalla það spillingarbæli og tala um að hér þrífist spilling. Alþjóðlegur samanburður sýnir að svo er ekki, það þýðir samt ekki að við getum lokað augunum fyrir þeirri hættu að hér geti slík brot átt sér stað. En það er á okkar ábyrgð að tala máli lands og þjóðar. Við eigum að sjálfsögðu að halda uppi virkum vörnum gegn spillingu og peningaþvætti hér á landi og í alþjóðlegu samstarfi.“
Bryndís á að vita betur. Það er taktlaust að tala um að Íslendingar geti ekki framið afbrot. Í þessum töluðu orðum eru einmitt í gangi refsirannsóknir vegna framgöngu Samherjamanna víða erlendis. Orð um spillingu eru hégómi einn í samanburði við ömurlegan raunveruleikann.
Ég held að Bryndís Haraldsdóttir sé fínasta manneskja. Hún yrði enn betri ef hún hætti þessari meðvirkni. Sama hvaða samanburð er vitnað til er augljóst að við erum ekkert fremri öðru fólki. Varnir okkar eru verri, en flestra annarra, vegna fámennis.
-sme