Sprengisandur Okkur eru sagðar fréttir, fréttir sem enginn hefur mótmælt, að í Alþingishúsinu, er leyniherbergi þar sem geymd eru gögn sem sanna, og það ótvírætt, að fyrri ríkisstjórn, hannaði eða í það minnsta samþykkti, aðgerðaráætlun gegn skuldsettum og varnarlausum heimilum og fyrirtækjum í landinu, í þeim tilangi einum að hrægammarnir svokölluðu fengju sem mest af blóði þeirra blóðminnstu í okkar samfélagi.
Ef marka má hörkuna, sem oft er í opinberri umræðu, er þess stutt að bíða að fólk linni ekki látum fyrr en leyniherbergi Alþingis verði opnað og það sem þar er að finna verði sett á netið, öllum sem vilja til lestrar. Af fréttum má það helst skilja að í gögnunum er fjallað um okkur, okkur þetta venjulega fólk og allt að því þinglýsta aðgerðaráætlun gegn hag okkar og framtíð. Leynigögnin eru um okkur. Okkur. Þau eru okkar.
Ekki má draga fréttirnar um leyniherbergið í efa. Engin vörn er í því, að það sem þar er að finna, sé frá þeim tíma sem við freistuðum þess að hífa okkur upp úr eftirmálum hrunsins. Við verðum að fá að vita hvað stendur í gögnunum og hvaða fólk hvatti hrægamana að sækja að fólki og fyrirtækjum af sem mestri hörku. Sem var og gert.
Hverjir hafa fengið að kaupa, og hvað?
Nú þegar bankastjóri Landsbankans hefur játað takmörk sín og sinna starfsmanna í sölu eigna bankans verður hann, bankaráðið, Bankasýslan, fjármálaráðherra og forsætisráðherra að opna gögnin. Ekki bara um Borgun. Starfsmenn Landsbankans, hafa að sögn bankastjórans, selt margar eignir, svokallaðar fullnustueignir, og ljóst er að innanhúss er áberandi vanhæfni starfsmanna og stjórnenda, nú verða allir að leggjast á eitt. Og það er að sýna okkur, okkur fólkinu í landinu, hvaða aðrar eignir bankinn hefur selt, hverjum og fyrir hversu mikið og hver átti á frumkvæðið af viðskiptunum.
Kann að vera að einhverjir hafi keypt fleiri en eina eign af bankanum? Og það án þess að aðrir hafi fengið að vita af sölunni? Stjórnendur Landsbankans verða að kyngja því að þeir eru ekki traustsins verðir. Einkum þess vegna verða þeir að gjöra svo vel og birta lista um þær eignir, þau fyrirtæki og annað sem bankinn hefur selt. Þar þarf að koma fram hverjir keyptu, hverjir áttu frumkvæði að viðskiptunum, hvert söluverðið var, hvort var útboð eða ekki, hversu mikið af því bankinn lánaði kaupendum og svo framvegis. Þetta er allt svo sanngjarnt að gera má ráð fyrir að þetta allt verði birt á heimasíðu bankans.
Góðravinahópurinn keypti ódýrt, bankinn keypti dýrt
Arionbanki er eitt furðufyrirbærið enn. Bankinn sem handvaldi góðravinahóp, bauð honum, og það eflaust með lánum frá bankanum, að kaupa hlutabréf á undirverði í Símanum og svo þegar allt var um garð gengið og góðravinahópurinn hafði eignast fyrir slikk bréf í Símanum og allir höfðu skálað og faðmast í góða stund, grípur bankinn til þess að kaupa aftur hlutabréf í Símanum, en nú á talsvert hærra verði en hann hafði selt góðravinahópnum skömmu áður.
Einhver myndi segja þetta glataðan bissness fyrir bankann. Selja ódýrt og kaupa það sama aftur, bara umtalsvert dýrara. Nema tilgangurinn hafi verið allt annar. Kannski skipti meiru að gleðja góðravinahópinn en að bankinn sýndi ögn meiri hagnað en annars hefði orðið. Auk þess er alltaf hægt að sækja meiri peninga til hinna,til þeirra, sem teljast ekki til góðravina, og lyfta upp einhverjum þjónustugjöldum eða öðru til að auka hagnaðinn.
Sölunefnd bankaeigna verður til
Sigmundur Davíð Gunnlaugsson og Bjarni Benediktsson stóðu hlið við hlið á sviði í Hörpu þar sem þeir fögnuðu enn einu heimsmetinu. Þeir ætluðu að ná skrilljónum af gömlum bönkunum. Það fór á annan veg.
Við munum mörg Sölunefnd varnarliðseigna, sem var skransala þar sem það sem varnarliðið, setuliðið, eða hvað viljum kalla ameríska herinn sem var á Miðnesheiði, gat ekki notað lengur og var því verðlítið eða verðlaust, bauðst okkur til sölu.
Í endurheimtum frá gömlu bönkunum kemur margskonar skran, það verður til ný sölunefnd, nú ekki varnarliðseigna, heldur gamalla bankaeigna. Ég er ekki að skálda þetta. Svona verður þetta. Þar munar mestu um Íslandsbanka, banka sem ítrekað hefur veið reynt að selja en enginn viljað kaupa. Annað smærra fer á lager sölunefndar bankaeigna.
Hörpuskrilljónirnar sem Bjarni og Sigmundur Davíð koma að hluta til í missölulegum eignum sem hin nýja sölunefnd á eftir að höndla með.
Sölunefnd varnarliðseigna var svo sem ekki stórt fyrirtæki eða merkilegt. Því fylgdi samt dulúð, kenningar um spillingu og vinagreiða og allt þannig. Ég get bara ekki að því gert að ég óttast að annað eins verðí nýju sölunefndinni.
Og hvers vegna? Rifjum upp gögnin sem eru í leyniherbergi Alþingis, heilindi og eða vanhæfi Landsbankamanna til að braska með eignir bankans, og þá um leið okkar eignir, og svo vafning Arionbanka sem seldi góðravinahópi bréf í Símanum á undirverði en keypti strax aftur á yfirverði.
Er ekki ástæða til að efast?
Sigurjón Magnús Egilsson.
Pistillinn var lesinn í Sprengisandi á Bylgjunni 7. febrúar 2016.
