Það er ekkert minna en lygi að stjórnarandstaðan beri nokkra einustu ábyrgð á því að ekki hafi verið haldnar óundirbúnar fyrirspurnir eða umræða um störf þingsins.
Helgi Hrafn Gunnarsson skrifar:
Ósvífnin i söguskýringum forseta hefur náð nýjum hæðum. Hann veit mætavel hvað gerðist. Hann reyndi að misnota neyðarástandið sem núna einkennir þingstörfin til þess að láta mál ríkisstjórnarinnar renna mjúklega í gegn og inn í nefnd, vitandi mætavel að þingmenn ættu erfiðara með, og sé jafnvel ómögulegt, að sinna sínu aðhaldshlutverki – nema auðvitað með því að fjölmenna niðri á þingi, gegn öllum góðum ráðum og almennri skynsemi.
Það sem svíður hins vegar enn þá meira er botnlaus óheiðarleikinn í söguskýringum forseta í fjölmiðlum. Það er ekkert minna en lygi að stjórnarandstaðan beri nokkra einustu ábyrgð á því að ekki hafi verið haldnar óundirbúnar fyrirspurnir eða umræða um störf þingsins. Það var hann sjálfur sem sleit fundi áður en kom til þeirra, ekki minnihlutinn. Hann vissi enn fremur mætavel að tekið yrði til máls um fundarstjórn í upphafi fundar vegna þess að um þetta var deilt í meira eða minna allan gærdag og lokin á þeim samskiptum fólu í sér nákvæmlega það. Því eru það einnig fullkomin ósannindi af hans hálfu að þetta hafi komið honum á óvart. Hann ber sjálfur ábyrgð á allri þessari atburðarás og hafði algjört sjálfsvald um framhaldið á henni. Við hvert einasta fótmál hefur hann kosið að ýmist hunsa eða svara með skætingi viðleitni þingmanna til að haga þingstörfum þannig að allir gætu unað við. Verkefni sem ætti ekki að vera neitt vandamál, eini vandinn verandi sjúkleg þörf forseta fyrir að gera alla hluti með valdboði.
Það er nákvæmlega svona dæmalaust valdasýki- og ósannindabull sem gerir það að verkum að fólk fær ógeð á pólitík.
Þetta snýst um tvennt. Annað er að forseti reyndi að misnota ástandið til að vægja ríkisstjórninni við aðhaldshlutverki minnihlutans – eitthvað sem forseti ætti að skammast sín fyrir. Hitt er að forseti vill sýna það hvenær sem hann getur, að hann ráði. Sum okkar eru hins vegar bara að reyna að haga sínum þingstörfum í samræmi við skyldur sínar og finnst ekkert til of mikils ætlast að forseti, sem á að heita forseti alls þingsins (sem er þvættingur, meðan ég man), sýni lágmarks viðleitni til að koma til móts við þarfir þingmanna þegar þjóðin og Alþingi sjálft eru stödd í sögulegu neyðarástandi.
En nei. Skýringar forseta eru þær að minnihlutinn sé bara að búa til vesen, af því bara! Og hann rosa hissa! Það er nákvæmlega svona dæmalaust valdasýki- og ósannindabull sem gerir það að verkum að fólk fær ógeð á pólitík. Farganið af ósannindum sem flæðir nú frá forseta í fjölmiðlum, á sama tíma og hann hundsar beiðni um fund í forsætisnefnd til þess að ræða málin, er þvílíkt að það þarf skipulagt átak til að svara því öllu. Pólitík væri kannski þolanleg, þrátt fyrir vel úthugsaðan glundroðann, djöfulganginn og bolabrögðin ef menn gætu þó allavega drullast til að segja satt.
Nú veit ég mætavel hvernig hann bregst við þessum orðum. Hann verður ægilega reiður yfir því að hann sé gagnrýndur, vegna þess að enginn skal efast um ægivald og drottinsmátt Steingríms J. Sigfússonar. Væntanlega hafa allir nema hann gengið allt of langt að hans mati og því „neyðist“ hann væntanlega til þess að sýna hvað í sér býr með einhverjum dólgslegum geðþóttaákvörðunum, sem fyrir algjöra tilviljun munu draga enn meira úr getu minnihlutans til að sinna sínum störfum, en hann mun væntanlega kenna þeim sama minnihluta um að hafa neytt sig til að gera það. Þessi forseti virðist ekki vera búinn að átta sig á því að það sé komið úr tísku að brjóta allt og bramla á heimilinu og kenna síðan einhverjum öðrum um að hafa „látið sig gera það“.
Greinin birtist á Facebooksíðu Helga Hrafns.
