Dásamlegt áhyggjuleysi manns sem þekkir ekki afleiðingar húsnæðiskreppunnar, ekki einu sinni af afspurn.
Gunnar Smári skrifar:
Dásamlegt áhyggjuleysi manns sem þekkir ekki afleiðingar húsnæðiskreppunnar, ekki einu sinni af afspurn. Hann er með sjálfvirkar lokur sem skella skollaeyrum í hvert sinn sem hinir verr stæðu lýsa aðstæðum sínum.
Þótt tíu ár séu frá Hruni, hruns sem leiddi til þess að heimili 9600 fjölskyldna voru boðin upp, grafið var undan lífskjörum tug þúsund heimila á leigumarkaði, fjöldi fólks flúði í iðnaðarhúsnæði, þúsundir urðu heimilislausar eða bjuggu inn á ættingjum eða vinum; þá finnst þessum það ekki aðkallandi að byggt verði fyrir fólkið sem er í mestri neyð.
Hann treystir enn á að hinn svokallaði markaður, sem byggði allt of mikið af íbúðum sem engan vantaði en ekki neina af þeim tegundum sem sár þörf var fyrir; hann trúir að á endanum muni hinn svokallaði markaður ramba niður á rétta lausn. Markaðstrúin er blind, það er sama hversu skammarlega markaðurinn brestur og hrynur, hinir bókstafstrúuðu ríghalda í trúarsannfæringu sína.
