Ég sá ekki Silfrið á sunnudaginn var. Var ekki við sjónvarp. Eftir að hafa horft á þáttinn var eitt sem vaktu athygli mína, umfram annað.
Það var Bjarni Benediktsson. Í nokkuð mörg ár hef ég tekið mörg viðtöl við Bjarna Benediktsson. Reynslan segir mér að þurfi fleiri spurningar á Bjarna en flesta aðra. Bjarni hefur oftast svarað með stuttum og ákveðnum svörum. Það krefst öðruvísi undirbúnings.
Að auki hefur Bjarni haft þann fína sið að ávarpa spyrjandann með eigin nafni. Það kryddar samræðurnar. Af þessum sökum hefur hann verið fínn viðmælandi, sérstaklega í útvarpi, þar sem samtölin verða þá hröð.
Nú var hann í öðrum gír. Hann hékk á orðinu og svaraði með löngum og stundum langdregnum svörum.
Fanney Birna Jónsdóttir átti vissulega um tíma í vök að verjast. Hafi hún reiknað með Bjarna einsog hann hefur almennt verið í viðtölum, er það kannski ekki nema von. Hann virkaði einsog handboltalið sem hefur alltaf spila sex núll vörn og allur undirbúningur var á þann veg, en hann hafði breytt um takt, lék fimm einn vörn. Og að auki hafði hann dregið úr hraðanum.
Sigurjón M. Egilsson.
