Ákvörðun stjórnenda Landspítalans að gefa starfsmönnum einn skó í jólagjöf var hvoru tveggja, vond og heimsk. Til að nýta gjöfina verða starfsmennirnir að kaupa hinn skóinn í valdri skóbúð. Skóbúð Bjarna Ármannssonar fyrrverandi bankastjóra.
Fyrir Bjarna og hans fólk er þetta eflaust hið besta mál. Í þeirra heimi er þessu eflaust fagnað. Vel og lengi.
Í raunheimi gegnir öðru máli. Allt, allt öðru. Hér þykir þetta einstaklega asnalegt og jafnvel verra en ekki. Kannski var betra að gefa ekki neitt.
Þau sem tóku tilboði Bjarna og hans fólks, um að kaupa annan skóinn í parinu, hafa varla lagt sig fram í vali á jólagjöf. Það væri fróðlegt að sjá hvað þetta fólk gefur sínum nánustu á jólunum þar sem þau samþykktu að gefa starfsfólkinu, fólkinu sem hefur lagt líf sitt og heilsu í starf sitt nánast allt þetta ár, og jafnvel lengur, skó á annan fótinn í jólagjöf.
Þetta er ekki skáldskapur. Hvað bjó að baki? Smekkur eða eitthvað annað?
-sme
