Leiðari Auðvitað verður að viðurkennast að Bjarni Benediktsson spilar vel úr sínu. Hann varð forsætisráðherra með því að ná undir sína stjórn tveimur litlum flokkum, sem hafa einsog búist var við, rýrnað við samstarfið við móðurflokkinn. Þeir sitja fastir í ofbeldissambandinu.
Sagt er; frændur eru frændum verstir. Það sannast rétt vera, nánast daglega. Bjarni lætur átölulaust að Benedikt og hans fólk stökkvi fram af og til og þykist geta eitt og annað. Bjarni veit betur. Hann hefur sett klærnar tryggilega í frænda sinn, Benedikt. Sá kemst hvorki lönd né strönd.
Það er sama hvað Benedikt og Viðreisnarfólkið reynir, allt er dæmt til að mistakast. Landbúnaður, sjávarútvegur, peningamálin, félagsmálin og hvað eina. Engu skal breytt. Helst ekki einu atriði. Sérhagsmunirnir, sem Viðreisn ætlaði gegn, hafa trúlega sjaldan, jafnvel aldrei, staðið tryggar en einmitt nú.
Staða Benedikts er vond. Flokkurinn hans rýrnar og rýrnar. Hans gömlu heimamenn, þeir sem almennt nefna sig fyrirmenni, nota hvert tækifæri til að berja á honum. Eflaust hafa þeir ekki sammælst um að niðurlægja Benedikt. En því skal ekki gleymt að hann klauf sig úr því allra heilagasta, flokknum sjálfum.
Sigurjón M. Egilsson.
