Sólveig Anna skrifar: Þetta er svo dásamleg innsýn í hugarheim þeirra sem aðhyllast þráhyggjukennda fylgispekt við fjármálavæddan kapítalismann, mestu meinsemd nútímans, það fyrirbæri sem heldur veröldinni í krumlunni á sér, eykur og magnar kreppur og krísur, sér til þess að bilið á milli þeirra sem eiga fjármagnið og þeirra eignalausu eykst í sífellu, tryggir að ekki komi til endurúthlutunnar á gæðunum með því að festa almenning í skuldafjötrum með endalausum aðgangi að lánsfé samhliða því að gera niðurfellingar á milljarðaskuldum auðstéttarinnar sjálfsagðasta hlut í heimi og svo mætti lengi telja.
Af heitri áróðurslöngum og algjöru skeytingarleysi um staðreyndir ræðst Áslaug Arna að einhverjum ónefndum stjórnmálamönnum en segir ekki orð um það að á meðal venjulegs fólks ríkir enn stórkostlegt vantraust á banka og fjármálakerfinu. Vantraust sem er einmitt rætt í Hvítbókinni sem er tilefnið að ritsmíðinni. Að ætla að kalla það skrítið eða fordómafullt er auðvitað ekki hægt, meðal annars vegna þess sem Áslaug Arna kýs að líta algjörlega framhjá því af ótrúlegri forherðingu; hér misstu td. 10.000 fjölskyldur heimilin sín, hér var fjöldi án atvinnu sem gróf undan möguleikum þeirra sem í því lentu að tryggja efnahagslegt öryggi sitt til framtíðar, hér dundi á fólki niðurskurður sem hefur haft grafalvarlegar afleiðingar fyrir íslenskt samfélag osfrv. Og þessvegna teiknar Áslaug Arna upp þetta falska senaríó; að fordómafullir stjórnmálamenn séu af annarlegum hvötum reknir áfram í einhverjum refsi-eldmóð sem snúist um að „setja sérstakar reglugerðir“ á fjármálaiðnaðinn til að koma í veg fyrir annað hrun. Sem er væntanlega akkúrat það sem almenningur vill; sérstakar reglur og ekki fleiri hrun.
Ég ætla ekkert að gera Álaugu upp annarlega hvatir. Hún er einfaldlega ídeólóg að predika fyrir hönd flokksins. En ég ætla svo sannarlega að segja eins og ekkert sé: Hún er málsvari fjálmálaaflanna og ef hún sjálf er í einhverjum vafa um það væri kannski ekki úr vegi að hún læsi eigin texta. Eftir lestur á honum er ekki hægt að komast að neinni annari niðurstöðu. Enda hlýtur það að hafa verið tilgangurinn með skrifunum?
„Á meðal margra stjórnmálamanna ríkir skrýtið, jafnvel fordómafullt, viðhorf í garð fjármálafyrirtækja. Tíu árum eftir fall þriggja banka eru margir enn á þeirri skoðun að það eigi að refsa bönkunum með sköttum og setja á þá sérstakar reglulegðir og sérstaka skatta til að koma í veg fyrir annað hrun. Á sama tíma er ætlast til þess að þeir lækki vexti og veiti hagkvæma og góða þjónustu. Þeir sem benda á öfugmælin við þróun eru sakaðir um að vera málsvarar fjármálaafla og þeim gerðar upp annarlegar hvatir. Líklega þarf sú sem hér skrifað að sæta því eftir birtingu þessa pistils. Þetta er ekkert annað en ódýr popúlismi og það sjá allir skynsamir einstaklingar.“
