Að styrkja stöðu þeirra lakar settu

Skatt­fé er ódýr­asta fjár­magn sem hið op­in­bera get­ur fengið, eng­ir vext­ir og engar af­borg­an­ir.

„Upp­söfn­un auðs í hönd­um rík­is­ins á meðan tugþúsund­ir al­menn­ings búa við þröng­an kost er held­ur ekki heilla­væn­legt ástand í ljósi þess valds sem eign­um fylg­ir. 70% (efnam­inni hluti) þjóðar­inn­ar eru alltaf að verða hinu op­in­bera háðari um alls kyns styrki, bæt­ur, út­hlut­an­ir og stuðning. Tekju­jöfnuður get­ur orðið sæmi­leg­ur með þess­um hætti en sá bögg­ull fylg­ir skammrifi að vera öðrum háður. En tekj­ur eru ekki vald, frek­ar það að vera öðrum háður. Vald og sjálfræði fylgja eign­um, ekki óviss­um tekj­um sem þú átt und­ir náð og mis­kunn hins op­in­bera eða annarra. Það er beint sam­band á milli valds og góðra eigna. Of mik­il upp­söfn­un eigna og miðstýr­ing er ólýðræðis­leg. Hún dreg­ur úr völd­um og sjálf­stæði flestra ein­stak­linga.“

Þetta skrifar Jóhann J. Ólafsson, fyrrum heildsali. Grein Jóhanns birtist i Mogganum í gær. Þetta er ekki fyrsta greinin sem Jóhann skrifar um þetta sama málefni. Það er óþolandi stöðu fátækasta fólksins á Íslandi.

Þær auka sjálf­stæði og ör­yggi ein­stak­lings­ins.

„Op­in­bert fé er oft kallað sam­eign okk­ar allra, þjóðar­eign. Er nauðsyn­legt eða hag­kvæmt að halda svo mikl­um eign­um þjóðfé­lags­ins, skatt­greiðenda í rík­is­eign? Ógnar það ef til vill lýðræðinu? Er ekki kom­inn tími til að skila ein­hverju af þess­um fjár­mun­um aft­ur til ein­stak­ling­anna, bæta hag þeirra lak­ar settu, styrkja stöðu þeirra?“

Næst kemur forvitnilegur kafli:

„Stefn­an gæti verið sú að sér­hver ein­stak­ling­ur eigi skuld­lausa eign að upp­hæð tölu­vert ofar fá­tækra­mörk­um. Eign­ir eru upp­söfnuð vinna. Per­sónu­leg­ar eign­ir virka fyr­ir ein­stak­ling­inn eins og uppistöðulón vatns­aflsraf­virkj­un­ar, þær jafna út áföll eins og veik­indi, at­vinnu­leysi og veita tíma til end­ur­mennt­un­ar. Þær auka sjálf­stæði og ör­yggi ein­stak­lings­ins. Til­gang­ur­inn er að gera menn óháðari lán­veit­end­um og bönk­um.“

Að endingu birtum við lok greinarinnar:

„Skatt­fé er ódýr­asta fjár­magn sem hið op­in­bera get­ur fengið, eng­ir vext­ir, hvorki af­borg­an­ir né skatta að greiða, án nokk­urs rétts á end­ur­gjaldi fyr­ir skatt­greiðand­ann sjálf­an per­sónu­lega. Það er mik­il freist­ing fyr­ir það op­in­bera að nota þetta fé frjáls­lega í hvers kon­ar rekst­ur í beinni sam­keppni við einka­rekst­ur, sem þarf að borga skatta af sín­um rekstri til hins op­in­bera sam­keppn­isaðila. Hins veg­ar er greiðsla skatt­greiðand­ans dýr­asta fé sem hann inn­ir af hendi án nokk­urs beins lof­orðs til hans per­sónu­lega. Gagn­kvæmn­in er með öðrum orðum mjög óskýr. Mikið af þessu skatt­fé fer að sönnu í fjár­fest­ing­ar hins op­in­bera. Mörg hundruð millj­arðar króna munu því fara ár­lega frá skatt­greiðend­um í op­in­ber­ar fjár­fest­ing­ar. Er ekki æski­legt og lýðræðis­legt að hið op­in­bera, frem­ur en að hrifsa í sí­fellu fjár­muni fólks og gera að sín­um, fái held­ur fé að láni hjá skatt­greiðend­um. Er ekki nauðsyn­legt að ein­hverj­ar höml­ur séu sett­ar á öfl­un og eyðslu skatt­fjár? Op­in­bert fé eða eign er sam­eign lands­manna og því er eng­inn vafi á því að Íslend­ing­ar eiga þessa fjár­muni. Þessi höfuðstóll ætti því að fær­ast til bók­ar og fær­ast hægra meg­in, skulda­meg­in, á efna­hags­reikn­ing rík­is­ins sem skuld við lands­menn. Reikna ætti vexti af þess­ari eign, sem gæti farið í op­in­ber­an sjóð og fé úr hon­um notað til að út­rýma fá­tækt á Íslandi. Þá væri op­in­bert fé ekki ókeyp­is og þyrfti að gæta þess bet­ur.“