Efnahagur „Bankastjóri Arion banka vill ekki gefast upp á krónunni alveg strax. Eðlilega, hluthafar Arion banka græða vel á örmyntinni á meðan þorri almennings gerir það ekki. Hér eru nýjustu tölur sem sýna hvers vegna velmenntað og skynsamt fólk kaupir sér ekki lengur eignir í Norðurmýrinni nú eða í Ásabyggð heldur skellir sér á Íslandsbryggju, Strada dei Gello a Celle eða Th. Nielsensvej.“
Þetta skrifaði Grímur Atlason og birti grafið með skrifunum.
Þarna sést eins greinilega og hægt er að við stöndum verr en frændríkin okkar. Ekki bara verr. Við erum langt, langt á eftir þeim. Noregur er næst fyrir ofan okkur. Munurinn á okkur og þeim er stórkostlegur.
Hvers vegna?
Hvers vegna er þessi mikli munur? Er það vegna íslensku krónunnar? Eflaust að hluta. Hvert sem við lítum í kringum okkur verðum við að horfa til þess að flest er jú mannanna verk. Við höfum verið, samkvæmt þessu, verið einstaklega óheppin með forystufólk. Ekki síst síðustu ár.
Í bullandi góðæri síðustu ára hefur ríkissjóður verið rekinn með halla hvert einasta ár. Fátækt og mismunun virðist vera rótgróin.
Staða okkar er slök og er reyndar til skammar. Í einni af bókum Guðrúnar Helgadóttur sögðust tveir bræður hafa misst einkunnabækur sínar í Hafnarfjarðarlæk. Vildu ekki að mamma þeirra sæi ófögnuðinn.
Núverandi ráðafólk getur ekki falið ósómann.
