Er Agnes biskup óheiðarleg og siðlaus?

Kristinn Jens Sigþórsson, sem var síðasti sóknarpresturinn sem sat Saurbæ á Hvalfjarðarströnd skrifaði grein um Agnesi Sigurðardóttur í Moggann í gær. Hér fer hluti greinarinnar:

Má ljóst vera að skyn­bragð presta á siðferðisþátt máls­ins er nán­ast ekk­ert því þótt prest­ar séu ekki lög­fræðing­ar ættu þeir samt að vera sæmi­lega áttaðir á kröf­um krist­inn­ar siðfræði. Er á það að benda að þótt staða Agnes­ar sem bisk­ups kunni að vera lög­fræðilegt álita­mál þá blas­ir við að fram­ganga henn­ar er siðlaus, því hvers kon­ar siðferði felst í því að gera ólög­mæt­an ráðning­ar­samn­ing við sjálfa sig til nokk­urra ára og leyna hon­um síðan staðfast­lega fyr­ir rétt­bær­um yf­ir­völd­um með þeim af­leiðing­um að vegið er að ein­ingu kirkj­unn­ar?

Sá sem hér rit­ar hef­ur furðað sig á hvernig mál hafa þró­ast inn­an þjóðkirkj­unn­ar í bisk­up­stíð Agnes­ar og hef­ur spurt sig að því hvort kirkj­an sé að breyt­ast í „költ“, þ.e.a.s. breyt­ast í trú­arklíku? Þegar leitað er skil­grein­inga á því hvað „költ“ er koma fram þau ein­kenni klík­unn­ar að leiðtog­inn er jafn­an sjálf­skipaður og sagður búa yfir „kar­isma“ – þ.e. per­sónutöfr­um. Blas­ir við að þjóðkirkj­an lýt­ur nú sjálf­skipaðri for­ystu Agnes­ar M. Sig­urðardótt­ur og að því leyti er eitt helsta skil­yrðið um trú­arklíku upp­fyllt. Öllu örðugra er að skynja að leiðtog­inn búi yfir nokkru sem kalla mætti „kar­isma“. Þó er til þess að horfa að í nú­tím­an­um er nóg að vera kona til að hafa „kar­isma“. Er í þessu sam­bandi vert að rifja upp að Agnes M. Sig­urðardótt­ir var ein­mitt kos­in til að gegna embætti bisk­ups Íslands af þeirri ástæðu einni að hún var og er kona. Af sömu ástæðu hef­ur líka allt verið lagt í söl­urn­ar inn­an þjóðkirkj­unn­ar svo halda megi uppi enda­laus­um vörn­um fyr­ir hana. Má þó öll­um ljóst vera, sem þekkja bisk­ups­fer­il henn­ar, að hún er óheiðarleg og und­ir­för­ul og al­gjör­lega ófær um að axla þá ábyrgð sem bisk­up­stign fylg­ir.