Barnið er borið skelfingu lostið í fang ofbeldismannsins, öskurgrátandi á hjálp
„Já, er hann óþolinmóður? spurði lögreglukona í Bjarkarhlíð þegar ég greindi henni frá því að maðurinn hefði hringt í mig 88 sinnum á fjögurra klukkustunda bili. Spurning mín laut að því hvort ég gæti kært ofsóknirnar til lögreglunnar hér á landi þrátt fyrir að gerandinn væri staddur erlendis. — Er hann óþolinmóður?“
Þetta sagði Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir á þingi í gær.
„Árið 2016 var heimilisofbeldi gert refsivert hér á landi — 2016. Það var síðan ekki fyrr en 2021 sem svokallað umsáturseinelti var gert refsivert samkvæmt íslenskum lögum. Fram að því giltu ákvæði um nálgunarbann og brottvísun af heimili sem sjaldan var beitt. Hvers vegna? Ég held að viðbrögð lögreglukonunnar, sem ég lýsti hér rétt áðan svari þeirri spurningu með hreinum ágætum; vegna brenglaðra viðhorfa í kerfinu til heimilisofbeldis og þolenda þess.
Í löngu og sláandi viðtali í Heimildinni fyrir örfáum dögum birtist viðtal við móður sem reynt hefur að koma sjálfri sér og barni sínu undan ofbeldi og ofsóknum föður barnsins í fimm ár. Í fimm löng ár hefur daglegt líf þeirra mæðginanna einkennst af miklu og ítrekuðu áreiti, hótunum og annars konar ofbeldi af hálfu mannsins. Maðurinn hefur hlotið dóm fyrir ofbeldið, sem gerist nánast aldrei. Hann hefur ítrekað verið látinn sæta nálgunarbanni, sem gerist nánast aldrei. Þrátt fyrir allt þetta er barnið þvingað. Það er borið skelfingu lostið í fang ofbeldismannsins, öskurgrátandi á hjálp, á stuðning, á vernd. Barnið hrópar móður sína sem með lögum er í senn skylt og bannað að vernda það gegn ofbeldinu. Barnið hrópar á kerfið sem stendur alfarið með ofbeldismanninum. Kerfið verndar ofbeldismenn sem meiða börn með því að berja móður þeirra, verndara, öryggi, stoð og styttu. Eftir stendur einungis drottinn sjálfur til þess að koma barninu til bjargar. En hann er augljóslega ekki til.
— Forseti. Hvað er að?“