Helga Vala Helgadóttir skrifaði eftir að hafa horft á Silfrið í gær.
Fyrst um Lindarhvol. Þar segir hann ekkert að fela því það hafi fengist peningur fyrir eignirnar sem ríkið fékk í stöðugleikasamningum í kjölfar hruns bankakerfisins. Þetta eru sömu rök og hann viðhafði þegar bent var á óeðlileg afsláttarkjör til handvalinna kaupenda Íslandsbanka.
Ef selja á verðmæta ríkiseign gilda einfaldlega þau lög að fá hæsta mögulega verð. Það virðist ekki hafa verið gert við söluna á eigum Lindarhvols og um það er m.a. tekist fyrir héraðsdómi. Þá liggur ekki fyrir að Ríkisendurskoðun hafi, eftir að fyrir lá lögfræðiàlit um að birta skyldi greinargerð setts Ríkisendurskoðanda um Lindarhvol, mótmælt birtingu. Það gerðu stjórnendur Lindarhvols hins vegar.
Svo varðandi Lindarhvol þá segir hann að Ríkisendurskoðun hafi komist að því við rannsókn á Íslandsbankasölu að engin lög hafi verið brotin. Það er rangt því Ríkisendurskoðun tók það beinlínis fram í skýrslunni að hann teldi ekki hlutverk embættisins að skera úr um lögmæti aðgerða, það væri annarra að gera. Eftir að Tryggvi Gunnarsson fv. Umboðsmaður Alþingis benti á vöntun á þessu í skýrslu Ríkisendurskoðun þá var því svarað af hálfu Ríkisendurskoðun með að tímaskortur hafi valdið því.
Eftir stendur mjög gild spurning Sigríðar Hagalín, hvers vegna þessi leynd? Hvers vegna má ekki rannsaka með gagnlegum rannsóknarheimildum?
