Sjáumst í baráttunni

Sólveig Anna Jónsdóttir skrifar:

Eftir viku tek ég loksins við formennsku í Eflingu og ný stjórn hefur störf. Ég vildi auðvitað óska þess að starfandi formaður hefði virt vilja trúnaðarráðsmeðlima og félagsfólks og látið valdaskiptin fara fram ekki seinna en 15. mars, líkt og til stóð að gera samkvæmt ályktun trúnaðarráðs félagsins. En ég verð að horfast í augu við að hún ætlaði sér auðvitað aldrei að gera það. Í stað þess að virða vilja félagsfólks hefur hún notað síðustu vikur sínar í því embætti sem hún gegnir tímabundið til að dylgja um mig og Viðar Þorsteinsson, m.a. á fundum trúnaðarráðs Eflingar og á miðstjórnarfundum ASÍ. Og þegar í ljós kom að athugun Deloitte á viðskiptum Eflingar við Sigur vefstofu vegna vefsíðugerðar og annara vef og miðlamála leiddi nákvæmlega ekkert athugavert í ljós brá umboðslaus formaðurinn á það ráð í hömluleysi sínu að kaupa þjónustu lögmanns til að finna eitthvað á Viðar og/eða mig, eitthvað sem hjálpaði henni í að ná loksins árangri í því að losna við mig úr verkalýðshreyfingunni, en þrátt fyrir óumdeilanlegan árangur þann sem Efling undir minni stjórn hefur náð í kjarabaráttu verka og láglaunafólks telur fráfarandi formaður að vangeta mín sé svo mikil að best sé fyrir alla (eða allavega hana og starfsfólk skrifstofu félagsins) að ég hypji mig og setjist vælandi útí samfélagslegt horn, brennimerkt sem glæpakona, þar sem ég get engan “skaða” unnið, hvorki íbúum skrifstofuvirkis verkalýðshreyfingarinnar eða íslenskri borgara og auðvaldsstétt. (Í grein sem umboðslaus formaðurinn birti 8. febrúar síðastliðinn á Vísi.is hélt hún því fram að yrði ég kjörinn formaður Eflingar á ný myndi það “veikja stöðu félagsmanna okkar og alls verkafólks á landinu”. Orðatiltækið “Margur heldur mig sig” var notað á bernskuheimili mínu við ýmis góð tækifæri, kannski á það við hér?). Í þessu verkefni sínu, að forða óumbeðin íslensku verkafólki undan ógæfunni sem ég er í lífi þeirra hefur hún að sjálfsögðu notið mikils stuðnings valdamikilla aðila samfélagsins, enda er þetta mikið og augljóst þjóðþrifamál. Leyfi ég mér að fullyrða að val hennar á lögmanni þeim sem nú vinnur fyrir hana á kostnað félagsfólks Eflingar er ekki tilviljun; lögmanni sem hún hefur afhent allar fundargerðir stjórnar félagsins frá því síðla árs 2018 til að lúslesa í leit að skít til að kasta í Viðar og mig. Mínar heimildir herma að umboðslaus formaðurinn hafi ekki fengið heimild stjórnar til að afhenda meðlim borgarastéttarinnar fundargerðir stærsta og róttækasta verkalýðsfélags Íslands. Hún leitaði sannarlega ekki eftir samvinnu eða samþykki mínu, þrátt fyrir að ég hafi verið búin að vinna kosningar til formanns og hefði með öllu réttu átt að vera tekin við stjórn félagsins. En fundargerðirnar voru sannarlega afhentar, og hefur lögmaðurinn ungi fengið að lúslesa allt um verkefni það sem ég hef leitt síðustu ár, að umbreyta Eflingu í fremstu baráttusamtök verka og láglaunafólks. Ég viðurkenni að ég hef töluverðar efasemdir um að félagsfólk Eflingar kunni henni þakkir fyrir þetta frumkvæði.

Eftir viku tek ég við formennsku. Og ég segi hátt og snjallt: Ég get ekki beðið eftir því að fá að takast á ný við það verkefni að stýra Eflingu. Framundan eru risavaxin verkefni og þeirra stærst komandi kjarasamningsviðræður. Við ætlum að mæta til leiks í þær djörf, hugmyndarík, herská, með samstöðuna að vopni. Með einbeitta og eldheita löngunina í raunverulegan árangur sem okkar leiðarljós. Þrátt fyrir að umboðslaus fráfarandi formaður haldi því fram að ég kunni ekkert nema að sundra og hlusti aðeins á eigin rödd er staðreyndin sú að samninganefndir Eflingar undir minni stjórn hafa náð raunverulegum árangri, einmitt vegna þess að þar höfum við komið saman í anda samvinnu og lýðræðis. Þá leið munum við áfram ganga, óþreytandi, með sigurvissuna og okkar dýrmætu reynslu sem veganesti.

Sú atburðarás sem mögnuð hefur verið upp af andstæðingum mínum og félaga minna í baráttunni er erfið. Stundum því sem næst óbærileg. En hvað er hægt að gera annað en að láta þá ömurlegheitin verða erfiðleikanna virði; við látum rógburðinn, árásirnar og skítkastið ekki buga okkur eða brjóta okkur heldur herða. Það er einfaldlega ekkert annað í boði þegar svo mikið er í húfi.

Sjáumst í baráttunni.