Það er alveg satt sem segir í nýjustu grein Sólveigar Önnu Jónsdóttur: „Er það ekki ótrúlegt að verða vitni að þeirri trylltu andúð sem opinberast stöðugt í Morgunblaðinu, Viðskiptablaðinu, Fréttablaðinu, á lýðræðislega kjörnum leiðtogum í hreyfingu launafólks?“
Allt virðist gert til að „taka forystu launafólks niður“. Ekkert er heilagt. Öllum vopnum er beitt.
Þuríður Harpa Sigurðardóttir segir í nýrri grein: „Lenska fjármálaráðherra og hans flokksmanna þegar krafist er hækkunar á örorkulífeyri hefur einmitt verið að snúa öllu á hvolf og gera fatlað og langveikt fólk tortryggilegt. Mér sýnist sú orðræða vera farin að breiða sig til fleiri hópa, hvað finnst ykkur um það?“
Í báðum tilfellum er verið að lýsa hreinum óþverraskap. Þau sem engu hlífa og engu eira er ekkert heilagt. Til forystu hefur valist fólk sem er ekki þægilegt í taumi þeirra sem hatast við forystufólkið. Í raun er verið að boða átök. Það er barist um margt. Skoðanamunurinn er mikill. Líka hagsmunir.
Fólkið sem hefur setið í stjórnum lífeyrissjóða í krafti Borgartúns 35 sér að nú þrengir að. Nýtt fólk stendur vaktina. Hagsmunirnir eru miklir. Allt skal gert til að verja þá. Eins og dæmi sanna. Nú skal í manninn. Alls ekki boltann.
-sme
