Ég veit að ég hef ekkert að segja um hvort minn lífeyrissjóður setji peninga í Icelandair eða ekki. Ég vil samt ekki að það verði gert. Ekki nema að áður verði gerð grein fyrir hversu mikið sjóðurinn hefur fjárfest í Icelandair og hver ávöxtunin hefur orðið. Ef staðan er sú sem mig grunar finnst mér ekki koma til greina að setja meiri peninga í rekstur flugfélagsins. Nema þá að þar verði gerðar breytingar á stjórn og nýir stjórnendur verði ráðnir að félaginu.
Minn lífeyrissjóðir tapaði fúlgum í United Silicon. Það skerðir eftirlaunin mín. Ég vil ekki meira þannig rugl með mína peninga. Alls ekki. Það er komið meira en nóg.
Nýjasti kaflinn í Leitursókninni gegn lífskjörum er í Fréttablaðinu í dag. Þar skrifar Hörður Ægisson, sem eflaust telst til tindáta í sóknaráætluninni gegn launafólk um hugsanlega misnotkun á ævisparnaði fólks:
„Ef þeir hafna því að taka þátt í útboði Icelandair munu eðlilega vakna strax grunsemdir um að þeir lúti skuggastjórn. Seðlabankanum er ekki stætt á öðru, vilji hann vernda trúverðugleika sinn, en að grípa umsvifalaust til aðgerða og jafnframt taka til athugunar hvort ástæða sé til að vísa málinu til ákæruvaldsins.“
Firringin er algjör. Hann vill að sparipeningar fólks verði settir hingað og þangað til að sanna einhverja vitleysu. Varla er það skuggastjórn að tala opinberlega um hlutina. Hörð dreymir um að Ragnar Þór Ingólfsson verði ákærður fyrir það eitt að hafa skoðanir og vilja til að berjast gegn niðurbroti verkalýðshreyfingarinnar.
Það væri meiri gungan sem gerði það ekki. Við eigendur peninganna verðum að gera allt sem við getum til að sparipeningarnir okkar verði ekki sett á enn eitt bálið.
Sigurjón Magnús Egilsson.
