Það er spenna. Flokkurinn missir og missir fylgi. Samt er talsvert ógert. Bjarna liggur á. Babú, babú, Bjarna liggur á.
Meðan fylgið þverr dregur úr möguleikum til að halda ótrúlegum völdum flokksins í samfélaginu. Þar sem sífellt flæðir undan verður Bjarni að hafa hraðar hendur. Hann samþykkir borgarlínu og allskyns hugmyndir aðrar. Hann stekkur yfir hraðahindranirnar. Allar, hverja af annarri. Áfram skal haldið.
Bjarni verður, sama hver staðan er, að selja Íslandsbanka. Kannski þekkir hann væntanlega kaupendur. Er kannski einn af þeim. Beint eða beint á ská.
Það er ekki nóg að vilja kaupa bankann. Það veit Bjarni. Hann þekkir sitt kærasta bakland. Hann veit, hann hefur oft heyrt, að það verði að eyða bankaskattinum. Eyða honum. Það sem fyrst. Áður en bankinn verður seldur og áður en bankinn verður keyptur.
Bjarni veit að það flæðir undan. Hann er að brenna inni. Baklandið hvetur hann ekki bara. Það mundar svipurnar. Drífðu þig Bjarni, drífðu þig. Fylgið komið niður í 18 prósent. Klukkan tifar. Áfram nú.
Bjarni herðir tökin um leið og hann samþykkir tugi milljarða hér og tugi milljarða þar. Allt til að ná í stóra markið. Ná stóra áfanganum. Að koma Íslandsbanka í réttar hendur. En fyrst þarf að eyða bankaskatta skrattanum. Baklandið kæra verður að græða, verður að græða. Skítt með allt annað. Já, skítt með fylgið, skítt með flokkinn og þjóðarhaginn.
Áfram Bjarni, áfram, segir baklandið kæra.
-sme
