Það er líka lýðheilsumál að hér ríki verðstöðugleiki.
Vilhjálmur Birgisson skrifar:
Það er ljóst að hugmyndir að stórauknum sykurskatti upp á allt að 20 til 30% rúmast alls ekki innan þess loforð sem ríkisstjórnin gaf verkalýðshreyfingunni samhliða gerð lífkjarasamningsins.
En þar gáfu stjórnvöld og sveitarfélög loforð um að stuðla að verðstöðugleika með því að lofa að gjaldskrár myndu ekki hækka um meira en 2,5%. En orðrétt segir í 34 lið yfirlýsingar stjórnvalda til að liðka fyrir lífkjarasamningum:
„Til að stuðla að verðstöðugleika munu gjaldskrár ríkisins ekki hækka á árinu 2019 umfram það sem þegar er komið til framkvæmda. Á árinu 2020 munu gjöld hækka um 2,5% að hámarki en minna ef verðbólga er minni. Brýnt er að fyrirtæki á markaði axli ábyrgð á þróun verðlags og er gengið út frá því að svo verði. Ríkisstjórnin mun einnig beita sér fyrir því að fyrirtæki í ríkiseigu, þ.m.t. orkufyrirtæki, gæti ýtrasta aðhalds við gjaldskrárbreytingar.“
Ég hins vegar geri mér alveg grein fyrir að það er lýðheilsumál taka á aukinni sykurneyslu en ég tel það ekki vænlegt til árangurs að gera það á forræðishyggjunni einni saman. En það er rétt að geta þess að ég tel það líka vera lýðheilsumál að hér ríki verðstöðugleiki sem leiðir enn frekar til þess að lágtekjufólk nái að framfleyta sér frá mánuði til mánaðar.