Sprengisandur Hér er pistillinn sem ég flutti í upphafi þáttarins Sprengisandur á Bylgjinni í mrogun.
Þar gerði ég að umtalsefni sjómarmið Sigrúnar Magnúsdóttur, sem hún hefur opinberað síðustu daga.
Eins fylgir lesturinn með.
Hvað getur maður sagt þegar einn af áhrifamestu þingmönnum ríkisstjórnarinnar, þingflokksformaður Framsóknarflokksins, er þeirrar skoðunar að val og frelsi skuli frá okkur tekin til að forða okkur frá ótímabærum heilsubresti og dauða með því að leggja okkur til munns erlent kjöt. Þetta er ekkert djók. Þetta var sagt eftir að Sigrún Magnúsdóttir hugsaði sig um, ekkert einsog þegar Vigdís Hauksdóttir sagði í æsingi að hungursneið væri í Evrópu. Þetta var ekkert þannig, þetta er ekkert gamanmál. Fólk sem hefur verið valið til að leiða þjóðina næstu árin er þessarar skoðunar. Horfi nú hver á sig.
Þingflokksformaður flokks forsætisráðherra, kona hlaðin völdum og áhrifum, er þeirrar skoðunar að hún verði að koma í
veg fyrir, með valdi sínu og áhrifum, að við, fólkið sem hún hefur verið kjörin til að leiða áfram næstu árin, förum okkur að voða, ógnum heilsu okkar og framtíð ef við borðum annað kjöt en íslenskt. Já, horfi hver á sig. Ég á afkomendur á Íslandi og líka í útlöndum. Er ein valdamesta manneskja þjóðarinnar að segja mér að afkomendur mínir í útlöndum eigi minni og minni möguleika að lifa, að halda heilsu og ég veit hvað og hvað.
Nei, Sigrún Magnúsdóttir og aðrir bullukollar, hættið þessu rugli. Það eina sem þið gerið, er að opinbera þröngsýni ykkar í blindri hagsmunabaráttu fyrir fáa. Við hin, höfum oft gaman af þessum fullyrðingum, en nú var bullað um of.
Ég hef borðað erlent lambakjöt, það var ekkert síðra því íslenska, mér finnst ítalskt Alpavatn miklu betra en íslenska vatnið. En best finnst mér sagan sem Gunnar Andrésson ljósmyndari og vinur minn sagði mér. Hann hafði verið á langri göngu á Ítalíu. Þegar hann kom heim tók hann hús á tveimur eldri bændum og sagði þeim að hann hefði gengið dögum saman, um Ítalíu, án þess að sjá eina einustu rollu. Hvurn andskotann éta þeir þá, spurði annar bóndinn. Pasta, til dæmis, svaraði Gunni. Bóndinn starði á sögumann, og sagði svo; pasta, er það ekki ólseigur andskoti. Hinn bóndi hafði setið þögull og fylgst með, en spurði svo; sástu skítinn úr þeim.
Það var og, sástu skítinn úr þeim.
Sumt er erfitt að skilja, en bændurna tvo, vini Gunnars Andréssonar, er ekki erfitt að skilja, þeir bara vita ekki betur og efast um, það sem þeir þekkja ekki. Það er aftur á móti erfiðara að skilja þingflokksformann Framsóknarflokksins, Sigrún Magnúsdóttir, hún sagði fyrir fáum dögum að henni þyki vanta fjölmiðil sem skilur Framsóknarflokkinn. Það er mikið sagt hjá henni. Ég þekki marga Framsóknarmenn og skil þá flesta, en ég bara skil ekki Sigrúnu Magnúsdóttur, mér stendur ekki á sama um að hún, með þessar skoðanir, hafi verið kjörin til valda og að hún ráði jafn miklu og hún gerir í raun. Það er allt annað en sagan af gamla bóndanum sem spurði hvernig skítur komi frá fólki sem ekki étur íslenskt lambakjöt.
