En ég skulda Elísabetu dóttur minni að hennar saga verði sögð aftur og aftur þar til að einhver trúir henni.
Guðbjörn Guðbjörnsson skrirfar:
Dóttir mín Sólveig Elísabet Segler Guðbjörnsdóttir getur ekki tekið þátt í þessari nýju metoo-bylgju, þrátt fyrir að hafa verið nauðgað. Elísabet er nefnilega dáin. Ég pabbi hennar þarf að minna á hvað kom fyrir hana. Elísabet var gáfuð, viðkvæm, skemmtileg, falleg og hugrökk og ákvað að kæra sína nauðgun til lögreglu. Lögreglan vann sína vinnu af nákvæmni og mikilli tillitsemi. Það sama gerði Ríkissaksóknari og sama má segja um réttargæslukonu hennar Helgu Völu Helgadóttur þingkonu, lögfræðing og leikara. Allt þetta fólk fær mikið hrós fyrir þeirra mikilvægu vinnu, sem var unnin af virðingu, kostgæfni og í kærleika.
Nauðgarinn var huggulegur ungur strákur sem spilaði meira að segja fótbolta og kom úr „high society“ í Reykjavík. Faðirinn er „akademíker“ og móðirin var áberandi pólitíkus og listaspíra í borginni úr aðal „hipp & kúl“ stjórnamálaflokknum á þeim tíma. Á yfirborðinu var þetta allt slétt og fellt. En allt kom fyrir ekki og Héraðsdómur Reykjavíkur trúði ekki dóttur minni heldur nauðgaranum. Að sögn „stóð dóttir mín sig víst ekki nógu vel“ þegar hún kom fyrir dómarana, enda á þessum tíma orðin skugginn af sjálfri sér vegna þessa máls. Hún jafnaði sig aldrei á nauðguninni og enn síður af sýknudómi Héraðsdóms Reykjavíkur og Hæstaréttar Íslands.
Nóttina sem henni tókst að binda enda á þjáningar sínum var henni hent út af bráðamóttöku LSH snemma morguns og út á bílaplanið.
En saga Elísabetar endaði ekki hér. Elísabet reyndi að leita sér hjálpar hjá geðdeild Landspítalans. Þar fann hún enga hjálp. Hún var lögð nokkrum sinnum á bráðamóttöku LSB í einhverskonar geðrofi og vandræðum eða eftir sjálfsmorðstilraunir og þar var ekki neina hjálp að finna. Elísabet var að mati geðheilbrigðiskerfisins ekki þess virði að hjálpa eða bjarga, enda að þeirra mati ekki í „viðkvæmum hóp“ eða með frægt podcast. Við foreldrarnir og systur hennar reyndum að fá hjálp hjá kerfinu en þar var enga hjálp að fá. Þrátt fyrir að við segðum LSH margsinnis að hún væri í lífshættu var ekki hlustað á okkur. Elísabet sjálf sagði a.m.k. fjórum sinnum á LSH að hún ætlaði að fremja sjálfsmorð en enginn trúði henni. Þetta fór inn um annað eyrað og út um hitt.
Nóttina sem henni tókst að binda enda á þjáningar sínum var henni hent út af bráðamóttöku LSH snemma morguns og út á bílaplanið. Hún komst heim við illan leik og um tveimur klukkustundum síðar var hún farin frá okkur. Í haust eru tvö ár síðan að ég sendi inn „kvörtun“ til Landlæknis vegna „læknismeðferðar“ hennar eða réttara sagt „skorts á henni“. Hjá Landlækni virðist fólk loksins hafa tekið mig alvarlega og embættið hóf rannsókn. Fyrstu niðurstöður eru að mistök hafi verið gerð en ég bíð enn lokaniðurstöðu Landlæknis. Ég er ekki bjartsýnn á að hún verði góð og það er af því að ég er mikill raunsæismaður. Það trúir nefnilega í raun enginn fórnarlömbum kynferðisofbeldis. Fólki finnst óþægilegt að ræða nauðganir eða geðrænan vanda fólks, ekki síst ef þetta fer saman.
Mér finnst líka óþægilegt, erfitt og sársaukafullt að ræða þessa hluti. Ég er afskaplega þreyttur eftir þessa viku af því að allt rifjast upp fyrir mér. Þannig líður tugþúsundum fórnarlamba kynferðisofbeldis og aðstandendum þeirra. Ég var einmitt rétt í þessu að vakna eftir 3 klukkustunda svefn. En ég skulda Elísabetu dóttur minni að hennar saga verði sögð aftur og aftur þar til að einhver trúir henni. Og ég mun halda áfram að segja hennar sögu þar til að ég kveð þennan heim – vonandi í hárri elli – eða allavega þar til dómskerfið og heilbrigðiskerfið biðja hana og fjölskyldu hennar fyrirgefningar á framkomu sinni.
e.s. greinin er birt með leyfi höfundar.