…sem sótt hefur sér status og skárri lífskjör en meginþorri almennings nýtur, með því að sleikja upp auðvaldið.
Gunnar Smári skrifar:
Hugarheimur hinnar svokölluðu frjálslyndu miðju var skrítinn fyrir kórónakreppuna en er nú orðinn að undarlegu undralandi. Eins og Nick Cohen í The Guardian í gær þá var Baldur Þórhallsson í Silfrinu að lýsa yfir áhyggjum, ekki svo mjög af vaxandi misrétti eða auknum völdum færri og stærri fyrirtækja í kjölfar kreppunnar, ekki af raunum hinna verst settu í einni kreppunni sem kippir fótunum undan veikri stöðu þeirra og ekki svo mög af getuleysi hefðbundinni stjórnmálaflokka við að standa ásókn auðvaldsins eða verja lífskjör og réttindi almennings og þar með lýðræðið sjálft, möguleika alþýðunnar til að móta samfélagið; heldur hafði hann aðeins áhyggjur af því að afleiðingar þessa gætu orðið hrun þeirra stjórnmála sem leitt hafa samfélögin í þetta öngstræti, að alþýða manna myndi halla sér að öðrum hreyfingum sem sýna almenningi einhvern áhuga en elta ekki aðeins elítu og auðvald eins og gömlu flokkarnir.
Hin svokallaða frjálslynda miðja er í raun ekkert annað en varnir elítunnar, sem sótt hefur sér status og skárri lífskjör en meginþorri almennings nýtur, með því að sleikja upp auðvaldið, birgja augun sín fyrir nauðgun þess á samfélaginu og draga í sífellu úr baráttu almennings fyrir réttlátara samfélagi – jafnvel varnarviðbrögðum almennings gagnvart enn einni nauðguninni.
