Á meðan þrífast þeir ríku sem aldrei fyrr og ójöfnuður eykst.
Ríkisstjórnin er vond við fólk. Alla nema þá ríku og voldugu. Stjórnvöld kvelja láglaunafólk, fátækt eftirlaunafólk, leigjendur, öryrkja, veikt fólk, konur á vinnumarkaði, hælisleitendur, flóttafólk, útlendinga, millistéttarfólk á lægri kauptöxtunum, eigendur smáfyrirtækja, bændur, barnafólk, fátæk börn, ungt fólk á húsnæðismarkaði og svo mætti bæta við þennan lista.
Ríkisstjórnin sem á að gæta hagsmuna þessara hópa gerir þvert á móti eða að gera líf þeirra erfitt og nánast óbærilegt hjá allt of mörgum. Á meðan þrífast þeir ríku sem aldrei fyrr og ójöfnuður eykst. Þeir ríku komast upp með; að fá á gulldiski arðinn af auðlindum þjóðarinnar, að valsa eins og greifar á húsnæðismarkaði á kostnað almennings, að stunda áhættusamar fjárfestingar sem þjóðin situr svo uppi með að borga, að setja fyrirtæki á hausinn trekk í trekk og stofna ný á annarri kennitölu, að stunda spillingu af gígantískum stærðargráðum, að safna digrum sjóðum á aflandsreikningum, að koma sínu fólki að í góðar stöður og bitlinga, að greiða sér fúlgur fjár í arð, að borga minni skatta í formi fjármagnstekjuskatts og að fá greidda digra starfslokasamninga. Og það mætti líka bæta við þennan lista.
Stjórnendur stærsta sveitarfélags landsins, Reykjavíkur, eru ekki betri. Framkoman við láglaunafólkið í Eflingu, sem eru aðallega konur, er skýrasta dæmið. Þá er óreiðan í rekstri Borgarinnar (Braggamálið og slík mál) gott dæmi þar sem milljónum og milljörðum er hent fyrir borð, fjármunum sem hefðu geta nýst í betri þjónustu við þá verst settu í Borginni og til að borga ófaglærðum láglaunakonum laun sem þær geta lifað á.n